EN
Η Ύλη Έχει Σημασία: Περιβαλλοντικό Κόστος των Μέσων της Γλυπτικής
Παραδοσιακά έναντι Βιώσιμων Υλικών Γλυπτικής
Το βρούτζος, το μάρμαρο και η ρητίνη έχουν πάντα αποτελέσει δημοφιλείς επιλογές για γλυπτά, λόγω της ανθεκτικότητάς τους και της όμορφης εμφάνισής τους. Ωστόσο, υπάρχει και μια αρνητική πλευρά που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Η εξόρυξη αυτών των υλικών από το έδαφος και η επεξεργασία τους προκαλούν σημαντικές εκπομπές άνθρακα, καταστρέφουν οικοτόπους και εξαντλούν φυσικούς πόρους. Από την άλλη πλευρά, οι καλλιτέχνες αρχίζουν να στρέφονται σε φιλικές προς το περιβάλλον εναλλακτικές, όπως ανακυκλωμένα μέταλλα και βιοαποικοδομήσιμο πηλό. Τι κάνει αυτές τις εναλλακτικές καλύτερες; Λοιπόν, γενικά αφήνουν μικρότερο αποτύπωμα άνθρακα, αφού δεν χρειάζεται να εξορύσσουμε συνεχώς νέους πόρους, ενώ επίσης βοηθούν να μειωθεί η απόρριψη αποβλήτων σε χώρους υγειονομικής ταφής. Για παράδειγμα, η χρήση ανακυκλωμένου μετάλλου εξοικονομεί περίπου τα τρία τέταρτα της ενέργειας που απαιτείται για την παραγωγή νέου μετάλλου από πρωτογενή ορυκτά. Πράγματι, ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας επισημαίνει ότι η μετάβαση σε αυτά τα πιο πράσινα υλικά θα μπορούσε να μειώσει σημαντικά το περιβαλλοντικό κόστος της δημιουργίας γλυπτών, απλώς με τη χρήση λιγότερων πόρων συνολικά.
Η Κρυφή Επίδραση της Τέχνης με Χρήση Αφρού (Styrofoam & Αφρός για Λουλούδια)
Οι καλλιτέχνες αγαπούν να δουλεύουν με υλικά αφρού, όπως το styrofoam και ο αφρός για λουλούδια, επειδή είναι εύκολο να κοπούν και να διαμορφωθούν, κάτι που τα καθιστά ιδανικά για μεγάλες εγκαταστάσεις και για τα τεράστια γλυπτά από styrofoam που βλέπουμε μερικές φορές σε γκαλερί. Αλλά υπάρχει και ένα σκοτεινό πλευρό σε όλη αυτή τη δημιουργικότητα. Το styrofoam, για παράδειγμα, παραμένει για πάντα, αφού δεν διασπάται φυσικά, και καταλήγει στους ωκεανούς και τα χωράφια, προκαλώντας σοβαρά προβλήματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πόσο κακή είναι πραγματικά η κατάσταση με την ανακύκλωση. Η Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος αναφέρει ότι λιγότερο από 1% όλου του styrofoam ανακυκλώνεται κάθε χρόνο. Ωστόσο, κάποιοι προοδευτικοί καλλιτέχνες έχουν αρχίσει να μεταβαίνουν σε πιο φιλικές προς το περιβάλλον εναλλακτικές. Μερικοί γλύπτες χρησιμοποιούν πλέον φυτικούς αφρούς που διασπώνται φυσικά, ενώ άλλοι πειραματίζονται με ανακτημένο ξύλο ή χαρτοπολτό. Αυτή η αλλαγή βοηθά να διατηρηθεί η καλλιτεχνική καινοτομία ζωντανή, χωρίς να αφήνει πίσω ορεινές ποσότητες τοξικών αποβλήτων.
Πέτρα και Μέταλλο: Διάρκεια ζωής έναντι Εξόρυξης Πόρων
Οι καλλιτέχνες εργάζονται με πέτρα και μέταλλο από την αρχαιότητα, επειδή αυτά τα υλικά διαρκούν για πάντα και έχουν εκπληκτική εμφάνιση όταν χαραχτούν ή διαμορφωθούν. Δεν χρειάζονται συχνή επισκευή ή αντικατάσταση σε σύγκριση με άλλα υλικά, οπότε μακροπρόθεσμα προκαλούν λιγότερα απορρίμματα. Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη πλευρά σε αυτή την ιστορία. Η εξόρυξη αυτών των πρώτων υλών από τη γη δεν είναι καθόλου φιλική προς το περιβάλλον. Όταν εταιρείες εξορύσσουν πέτρα ή μέταλλα, ολόκληρα οικοσυστήματα καταστρέφονται, ρύπανση προκαλείται σε ποταμούς και ατμόσφαιρα, ενώ τόνοι διοξειδίου του άνθρακα εκλύονται στην ατμόσφαιρα. Για παράδειγμα, η εξόρυξη μετάλλων: η Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος (EPA) έχει επισημάνει ότι αυτή η βιομηχανία βρίσκεται ανάμεσα στους κύριους υπεύθυνους για τις τοξικές εκπομπές σε όλη την Αμερική. Ωστόσο, ορισμένοι δημιουργικοί άνθρωποι αρχίζουν να αναθεωρούν αυτή την πρακτική. Όλο και περισσότεροι γλύπτες προτιμούν να χρησιμοποιούν ανακτημένα υλικά. Με την επαναχρησιμοποίηση υλικών που υπάρχουν ήδη, μειώνεται η περιβαλλοντική καταστροφή που προκαλείται από τη διαρκή εξόρυξη νέων πόρων από τον πλανήτη.
Αποτύπωμα Άνθρακα στην Παραγωγή Δημόσιας Τέχνης
Ενεργοβόρες Διεργασίες Κατασκευής
Η δημιουργία μεγάλων γλυπτών συνήθως απαιτεί ενεργοβόρες διαδικασίες, όπως η χύτευση και η συγκόλληση, οι οποίες καταναλώνουν πολύ μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Αυτές οι μέθοδοι έχουν σημαντικό ρόλο στο αποτύπωμα άνθρακα που αφήνει η δημιουργία δημόσιων έργων τέχνης σε όλη την πόλη. Για παράδειγμα, στη χύτευση μετάλλων, όταν οι καλλιτέχνες τήξουν χαλκό ή χάλυβα, πρέπει να ανεβάσουν τη θερμοκρασία των καμινάδων σε χιλιάδες βαθμούς Φαρενάιτ, κάτι που συνήθως γίνεται καίγοντας άνθρακα ή φυσικό αέριο. Οι αριθμοί αποκαλύπτουν μια εντυπωσιακή εικόνα. Μόνο η χύτευση μετάλλων εκλύει περισσότερους από 600 εκατομμύρια μετρικούς τόνους CO2 ετησίως, σύμφωνα με διάφορες μελέτες του κλάδου, που περιλαμβάνουν δεδομένα από κυβερνητικούς οργανισμούς. Ωστόσο, καλλιτέχνες και κατασκευαστές εξετάζουν πλέον πιο φιλικές προς το περιβάλλον εναλλακτικές λύσεις. Κάποια εργαστήρια έχουν αρχίσει να πειραματίζονται με τεχνικές ψυχρής συγκόλλησης που δεν απαιτούν καθόλου θέρμανση, ενώ άλλα δοκιμάζουν καμινάδες που λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια για μικρότερες χυτεύσεις. Αυτές οι καινοτομίες ίσως δεν μπορούν ακόμη να αντικαταστήσουν πλήρως τις παραδοσιακές μεθόδους, αλλά δείχνουν ξεκάθαρα προς μια μελλοντική κατεύθυνση όπου τα μνημειώδη έργα τέχνης δεν θα έχουν τόσο μεγάλο περιβαλλοντικό κόστος.
Προκλήσεις στη Μεταφορά για Μεγάλης Κλίμακας Έργα
Μεταφέροντας βαριά γλυπτά από ένα μέρος σε άλλο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και αφήνει σημαντικό αποτύπωμα στο περιβάλλον. Όταν μεγάλα κομμάτια μεταφέρονται από ένα μέρος σε άλλο, καταναλώνονται τόνοι καυσίμου και εκλύονται σημαντικές ποσότητες εκπομπών. Για παράδειγμα, η τεράστια εγκατάσταση "Hollow Men" που βρίσκεται στο campus του Cal State Long Beach. Η μεταφορά αυτού του έργου εκεί ήταν ουσιαστικά ένα λογιστικό εφιάλτη λόγω του μεγέθους και του βάρους του. Ολόκληρη η διαδικασία παράγει επίσης σημαντική ρύπανση άνθρακα, αφού πρέπει να εισαχθούν ειδικές μηχανές και οι συνηθισμένα φορτηγά δεν είναι κατάλληλα για κάτι τόσο μεγάλο. Ωστόσο, τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν τώρα με την εισαγωγή νέων τεχνολογιών. Κάποιες εταιρείες πειραματίζονται με υβριδικά φορτηγά και ακόμη και πλήρως ηλεκτρικά μοντέλα για τις ανάγκες μεταφοράς. Υπάρχει επίσης αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη χρήση σιδηροδρομικών δικτύων όποτε είναι δυνατόν, αντί για οδικές μεταφορές. Αυτές οι αλλαγές σημαίνουν ότι ίσως επιτέλους δούμε μια πραγματική μείωση του περιβαλλοντικού κόστους για τη μεταφορά αυτών των γιγαντιαίων έργων τέχνης.
Μελέτη Περίπτωσης: Η Διαδρομή μιας Γλυπτικής από Γρανίτη σε Πολλούς Ηπείρους
Φανταστείτε την ιστορία μιας τεράστιας γλυπτικής σύνθεσης από γρανίτη, η οποία διέσχισε πολλούς επτάγωνους πριν βρει τον τόπο της σε ένα δημόσιο πάρκο. Η όλη διαδρομή ξεκίνησε από το λατομείο, όπου εξορύχθηκε η πέτρα, πέρασε από διάφορα στάδια κοπής και διαμόρφωσης, και τελικά έφτασε στον προορισμό της μετά από αρκετές μεγάλες μεταφορές. Η προσεκτική εξέταση του πώς έφτασε εκεί αποκαλύπτει το πόσο διοξείδιο του άνθρακα εκλύεται όταν μεταφέρονται βαριά έργα τέχνης σε όλο τον κόσμο, ειδικά αν συγκρίνουμε τη ναυτιλία με τα αεροπλάνα, τα οποία καίνε πολύ καύσιμο. Αυτό που έχουμε μάθει από την παρακολούθηση αυτών των διαδρομών υποδεικνύει ότι οι καλλιτέχνες και οι σχεδιαστές θα έπρεπε να σκέφτονται διαφορετικά τις επιλογές των υλικών. Αντί να εισάγουν πέτρες από την άλλη άκρη του κόσμου, ίσως να αρκούσαν τοπικά υλικά. Και αυτά τα μεγάλα γλυπτά; Ίσως χρειάζεται να παραμένουν πιο κοντά στην περιοχή τους αντί να μετακινούνται από χώρα σε χώρα. Οι πόλεις που επιθυμούν να εγκαταστήσουν δημόσια έργα τέχνης θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν και χρήματα και φυσικούς πόρους του πλανήτη, αν λάμβαναν υπόψη αυτές τις πρακτικές εναλλακτικές λύσεις εξαρχής.
Ειδική για την Τοποθεσία Περιβαλλοντική Διαταραχή
Επίδραση στο Οικοσύστημα από Μόνιμες Εγκαταστάσεις
Η τοποθέτηση μόνιμων γλυπτών αλλάζει συχνά τα τοπικά οικοσυστήματα με τρόπους που δεν λαμβάνονται πάντα υπόψη. Τα έργα τέχνης φαίνονται εξαιρετικά, αλλά διαταράσσουν τα οικοσυστήματα όταν εισάγουμε ξένα υλικά και αλλάζουμε τη μορφή της γης. Για παράδειγμα, αυτά τα μεγάλα γλυπτά από πυρήνα αφρού που μερικές φορές τοποθετούνται σε ευαίσθητες περιοχές. Αυτά τεμαχίζουν τα οικοσυστήματα και επηρεάζουν τα φυτά και τα ζώα που ζουν εκεί. Κάποιες έρευνες υποδεικνύουν ότι μικρότερα γλυπτά ή τέτοια κατασκευασμένα από υλικά που διασπώνται φυσικά βοηθούν να μειωθούν αυτά τα προβλήματα. Όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες αρχίζουν να επιλέγουν τοποθεσίες που συμπληρώνουν το υπάρχον περιβάλλον αντί να του αντιτίθενται. Και πολλοί αλλάζουν σε πιο φιλικά προς το περιβάλλον υλικά. Η ιδέα είναι απλή: δημιουργήστε τέχνη που εντάσσεται στη φύση αντί να την καταστρέφει.
Προσωρινές Εκθέσεις έναντι Μόνιμων Αποτυπωμάτων
Το περιβαλλοντικό κόστος των προσωρινών εκθέσεων έχει την τάση να διαρκεί περισσότερο από ό,τι πολλοί συνειδητοποιούν, μερικές φορές ισοδυναμώντας ή ακόμη και υπερβαίνοντας αυτό που αφήνουν πίσω οι μόνιμες εγκαταστάσεις. Βεβαίως, δεν μένουν για πάντα στο τοπίο, αλλά όλη αυτή η δουλειά για την εγκατάσταση, η αποσυναρμολόγηση μετά και η αντιμετώπιση όλων των αντικειμένων που κανείς δεν θέλει πια δημιουργεί πραγματικά προβλήματα για τη γη και παράγει τόνους απορριμμάτων. Μελέτες δείχνουν ότι αυτές οι βραχυπρόθεσμες εκθέσεις παράγουν αρκετή ποσότητα αποβλήτων, κυρίως επειδή πολλοί διοργανωτές βασίζονται σε αντικείμενα μίας χρήσης για όλα, από τη σήμανση μέχρι τις θήκες εμφάνισης. Ωστόσο, ορισμένα μουσεία και γκαλερί άρχισαν να αντιστέκονται σε αυτή την τάση. Ολοένα και περισσότεροι χώροι χρησιμοποιούν μεταχειρισμένα είδη, ενοικιάζουν εξοπλισμό αντί να αγοράζουν καινούρια πράγματα και σχεδιάζουν εκθέσεις έχοντας από την αρχή υπόψη την επαναχρησιμοποίηση. Αυτή η προσέγγιση βοηθά στη μείωση των αποβλήτων, ενώ επιτρέπει στα ιδρύματα να διοργανώνουν ενδιαφέρουσες εκθέσεις χωρίς να ξοδεύουν υπερβολικά.
Το Παράδοξο του Solo Cup: Η Τέχνη με Θέμα τα Απόβλητα Δημιουργεί Απόβλητα
Η τέχνη που δημιουργείται από σκουπίδια, όπως γλυπτά κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από ποτήρια Solo, δημιουργεί μια πραγματική δίλημμα. Αφενός, αυτά τα έργα κάνουν τους ανθρώπους να σκέφτονται τα προβλήματα σκουπιδιών με τα οποία αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Αλλά σταματήστε λίγο — κάποιοι επισημαίνουν ότι αυτές οι εγκαταστάσεις ίσως προκαλούν περισσότερα απόβλητα από ό,τι βοηθούν να εξαλειφθούν. Οι άνθρωποι που παρακολουθούν αυτές τις εκθέσεις συχνά μπερδεύονται για το αν η ίδια η τέχνη είναι φιλική προς το περιβάλλον ή απλώς μια άλλη μορφή ρύπανσης. Οι καλλιτέχνες που προσπαθούν να μεταδώσουν ισχυρά περιβαλλοντικά μηνύματα χωρίς να επιδεινώσουν την κατάσταση έχουν αρχίσει πρόσφατα να πειραματίζονται με διαφορετικές προσεγγίσεις. Κάποιοι συλλέγουν ήδη χρησιμοποιημένα αντικείμενα για τα έργα τους. Άλλοι σχεδιάζουν έργα που μπορούν να επιστραφούν στα κάδους ανακύκλωσης μετά την έκθεση. Μερικοί ακόμη δημιουργούν έργα που προορίζονται να διασπαστούν φυσικά μέσα σε μήνες ή χρόνια στον εξωτερικό χώρο. Ο στόχος εδώ δεν είναι απλώς να μιλάμε για τα προβλήματα των αποβλήτων, αλλά να τα βιώνουμε μέσω κάθε βήματος της δημιουργικής διαδικασίας.
Καινοτομίες στην Οικολογική Γλυπτική
Βιοαποδομήσιμα Υλικά: Από Πηλό Αφρού έως Μυκήτες
Οι καλλιτέχνες στρέφονται όλο και περισσότερο σε βιοαποδομήσιμα υλικά, καθώς εξερευνούν πιο φιλικές προς το περιβάλλον μεθόδους δημιουργίας γλυπτών. Ο πηλός αφρού και οι μύκητες ξεχωρίζουν ανάμεσα σε αυτές τις επιλογές, προσφέροντας οικολογικές εναλλακτικές που λειτουργούν ικανοποιητικά και από καλλιτεχνική άποψη. Για παράδειγμα, ο πηλός αφρού επιτρέπει στους γλύπτες να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους, γνωρίζοντας ότι το έργο τους θα αποσυντεθεί με την πάροδο του χρόνου από μόνο του, μειώνοντας έτσι τα απορρίμματα που καταλήγουν σε χώρους υγειονομικής ταφής. Κάποιοι καλλιτέχνες έχουν αρχίσει να πειραματίζονται με τους μύκητες, που προέρχονται από μύκητες, για να δημιουργήσουν λεπτομερή έργα που στην πραγματικότητα σαπίζουν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Η προσέγγιση αυτή ευθυγραμμίζεται με τη σημερινή επιθυμία πολλών δημιουργών: περιβαλλοντική υπευθυνότητα χωρίς θυσία της ποιότητας ή της πρωτοτυπίας. Επιπλέον, η χρήση τέτοιων υλικών ανοίγει νέες δυνατότητες για προσωρινές εγκαταστάσεις και έργα σε εξωτερικούς χώρους, τα οποία δεν αφήνουν πίσω μόνιμα προβλήματα με τα σκουπίδια.
Κινητικές Εγκαταστάσεις με Ηλιακή Ενέργεια
Οι κινητικές σκυρανδρουργίες που τροφοδοτούνται από τον ήλιο αλλάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε για την πράσινη τέχνη, συνδυάζοντας δημιουργικότητα με λύσεις καθαρής ενέργειας. Ο τρόπος λειτουργίας αυτών των έργων είναι αρκετά εντυπωσιακός — απορροφούν το φως του ήλιου μέσω πλαισίων κατά τη διάρκεια της ημέρας και στη συνέχεια χρησιμοποιούν την αποθηκευμένη ενέργεια για να κινούν τα μέρη τους τη νύχτα ή όποτε υπάρχει αρκετό φορτίο. Πρόσφατα έχουν εμφανιστεί κάποια εκπληκτικά έργα, όπως αυτά τα μεγάλα κινούμενα αρχιτεκτονικά έργα τοποθετημένα στις ταράτσες κτιρίων σε πόλεις σε όλη την Ευρώπη. Οι άνθρωποι συγκεντρώνονται γύρω τους, συζητώντας για την αισθητική αξία τους και για το πώς τους κάνει να σκεφτούν τη δική τους επίδραση στο περιβάλλον. Καθώς η ηλιακή τεχνολογία βελτιώνεται συνεχώς, οι καλλιτέχνες βρίσκουν νέους τρόπους να ενσωματώσουν αυτό το ανανεώσιμο πόρο στα έργα τους. Ίσως να δούμε σύντομα ακόμα περισσότερες διαδραστικές εγκαταστάσεις που δεν θα είναι απλώς οπτικά ελκυστικές, αλλά θα βοηθούν επίσης στην ευαισθητοποίηση για το περιβάλλον χωρίς να είναι διδακτικές.
Γλυπτά Τεχνητών Υφάλων: Συγχώνευση Τέχνης και Διατήρησης
Όταν οι καλλιτέχνες αρχίζουν να κατασκευάζουν ύφαλους κάτω από το νερό, συμβαίνει κάτι πολύ εκπληκτικό στο σημείο όπου διασταυρώνονται η δημιουργικότητα και η διατήρηση της φύσης. Αυτές οι τεχνητές κατασκευές μοιάζουν με πραγματικά σχήματα κοραλλιών και στην πραγματικότητα βοηθούν τους πληθυσμούς ψαριών να ανακάμψουν μετά από χρόνια ζημιών λόγω αλιείας και ρύπανσης. Για παράδειγμα, εκείνα τα διάσημα βυθισμένα αγάλματα κοντά στην ακτή του Μεξικού έχουν γίνει κατοικία διαφόρων ειδών θαλάσσιων πλασμάτων με την πάροδο του χρόνου. Η περιοχή γύρω τους τώρα αποκτά ζωή που δεν υπήρχε προηγουμένως. Αυτό που κάνει αυτή την προσέγγιση ιδιαίτερη είναι το πώς συνδυάζει την ομορφιά με τη λειτουργικότητα. Αντί να βρίσκονται απλώς σε γκαλερί, τα έργα τέχνης τοποθετούνται στον ωκεανό, όπου εξυπηρετούν διπλό σκοπό: αποκαθιστούν κατεστραμμένα οικοσυστήματα και ταυτόχρονα εκπαιδεύουν τους ανθρώπους για τα θαλάσσια περιβάλλοντα μέσω άμεσης εμπειρίας, και όχι μόνο μέσω σχολικών βιβλίων.